Tüm Kayıplarım Aslında Kazanacaklarımın Anahtarı

Değerli Yönetenim’e;

Yeni haftamızda, değişimin, farklı bakış açılarının, kökten değişime uğrama mücadelesi veren düşünce dünyamızın, insanlığımıza sahip çıkma azim ve kararımızı güçlendirme mücadelemizin verdiği biraz hırs, biraz telaş, biraz kaygı, biraz korku, biraz lezzet karışımı duygularla satırlarıma başlıyorum.

Güzel Borçka’mızdan selam ve saygılarımı sunarım. Çok şükür gücümüz ne kadarına yeterse yetsin, insanlığımızı tek değer yapabilmenin derdiyle dertlenmeye çalışıyoruz.

Günlük hayat ne kadar bize ters gelir gibi işlerse işlesin, biz olayları ustamızın değerleriyle, tavsiye ve bize açtığı ufuklarla değerlendirme gayretindeyiz.
Bu hafta satılarımızı Borçka’da bir arkadaşımızın evinde yazmak fırsatı bulduk.

Buraya ilk geldiğimizde ustamızdan “ Rabbim bizi iyi insanlara rast getirsin” dualarımızı yanımıza alarak gelmiştik. Şimdi bu duanın bize ne kadar rahmet olduğunu görüyoruz.

Elhamdülillah “insanlık değeri” dünyanın neresinde olursa olsun, herkesin azmederse başarabileceği bir yetkiymiş bunu anladık çok şükür. Yeter ki insan kendine, kalbini takip ile dost olabilmenin derdinde olsun.

İnsan kendi derinliklerini inceleyerek yaşama derdinde olursa mutlaka, duyarsız insanlardan farklı yönleri ortaya koyabiliyor.

Yaklaşık onbeş gündür ustamıza zahiren ulaşamamanın verdiği tedirginlik bizim hayatımızı her yönlü sıkıntıya soktu. Yüce Dost “Ulaşılan yeri kaybetmekte bir süreçtir” buyurmuştu.

Şimdi bakıyorum ki, insan bir şeyi hayatında kalıcı değer yapmak istiyorsa veya neyin ne kadar değerli olduğunu anlamak çabasında ise mutlaka değerini ölçmek istediği şeyden bir müddet uzaklığını hissederek yaşayacak.

Ancak o zaman biraz daha olsun, o konu hakkında daha kesin, daha ciddi değerlendirmeler yapabiliyor. Bu işin edebiyatını yapmaktan daha ziyade, sahada top koşturmak gerçekten azim ve karar işiymiş bunu görme fırsatımız oldu.

Yine aynı konunun devamında bir önceki gün çocukları memlekete gönderdim ve ben Borçka da kaldım. Şimdi ailem noktasında her birinin benim için ne kadar önemli olduğunu daha net anladım.

Demek ki Mustafa’nın elinde takdir etmesi gereken o kadar güzellikleri varmış ki, ısrarla kayıpların üzerinde durmak beni daha büyük kayıplara sürüklüyormuş bunu yaşadım.

Çoğu zaman en güzel okul hiç öğrencisi olmayan okuldur diye latifelerle geçiştirmeye çalıştığımız sözlerin aslında ne kadar yanlış olduğunu da görmek fırsatımız oldu. İnsanın olmadığı hiçbir mekan, hiçbir ortam değerlenme fırsatı bulamıyor.

Tüm bu saydıklarımın devamında, tüm kayıplarımın aslında kazanacaklarımın anahtarı olduğunu tespit etme fırsatım oldu. Çünkü ben bir “insan yüceliği” talebesi olarak tabi ki, eksiklerimi kusurlarımı tespit edeceğim ki neyin ne kadar değeri var bunu hem görebileyim, hem de kesin inanç haline getirebilmek fırsatı olsun. Yoksa lafını etmenin başka, davranış halinde sunmanın daha başka bir iş olduğu görmek fırsatım olmazdı.

İnsan gerçekliği ne kadar ince bir mücadele ise bende bir o kadar inceliklerle kendimi süslemek istiyorum. Günlük hayatta sözünde durmamanın, insanlara karamsar konuşmanın, hayatta güzellikleri görememenin ne denli yıkımlar olduğunu az çok yaşantımızda görüyoruz.

Şimdi artık yapacağımız işin, kendimizi kendimize ispat etmek olduğunu hedefliyorum. Ustamızın emeklerini ispata getirmek için kürek sallamaya devam ederek, İnsan Yüceliğini, kendi yüceliğinden haberi olmayan tüm insanlığa sunabilmek dileklerimle.

 Bu yolda emek veren, bize ufuk açan, bizi gayrete getiren tüm kardeşlerime selamlarımı da sunarım.