Kişi kendine ne sinerse onun kokusunu verir. Bana bir şey olmaz deyip her ortama girip çıkan adama o yerlerin kokusu siner de haberi bile olmaz. Bir zaman sonra insanlık duygu damarları kapanır ve insanlığının o noktaları ölür. Önceden hoş görmediği olumlar artık normal gelir de fark etmez.
Peygamber Efendimizin harpte dahi terk etmediği tek sünneti, sohbettir. Kitabı okursun ve beli kalıpları alırsın. Ancak sohbette yaşayanın hâli sana tesir eder, etkilenirsin. Herkes farklı yerleri görür, böylece herkes birbirinden istifade eder. Sohbet, tüm gayeleri Efendimizin (sav) gayesinde birleştiren bir olgudur.
Bir insanın kafasının açılması, değer yargısının işlemesi dünyanın en büyük nimetidir.
Su içerken bile Allah’ın (cc) rızasını amaçlasak, ömrümüz saadetler içerisinde geçer. Hiçbir şeyi basite almayız. Yaptığımız her iş bize büyük zevk verir.
İnsan, zihninde bulunan mevcut bilgileri ve önyargılarıyla yaşadığı sürece imkân yok ki huzur yüzü göremez. Örneğin, yemek yedik ve evden çıktık. Yolda bir dönercinin önünden geçerken birden kokudan etkilenerek acıktığımızı hissederiz. Hâlbuki yemeği yeni yemiştik. Zihnimizdeki o kokunun bizde bıraktığı damak tadı ile hareket ettik. Olmayan bir durumu oldurduk. Veya bir arkadaşın olumsuz bir şeyi dikkatimizi çekti. Aradan üç ay geçti ve karşılaştık. Biz hâlâ o olumsuz şey ile değerlendirme yapıyoruz. Aradan doksan gün geçmiş. Hadi o arkadaş tövbe edip yanlışından döndüyse?
İnsanı sıkan dış dünya veya çevresindeki insanlar değil, kişinin kendi algısı, inancı ve kabulleridir.
Bir adam ki kafasında madde veya makam hırsı ile yaşıyor. Gün boyu da çalışmış, kimseyi aldatmamış, eksik aramamış, her işini çok güzel sonuçlandırmış. Evine de bu şekilde gelmiş. Böyle bir durumda o kişinin çok mutlu ve huzurlu olması gerekir. Ancak olmuyor. Çünkü o kişi kafasını madde veya makam sahibi olmaya şartlamış. Ancak çok zengin olursa ya da makam sahibi olursa mutlu olabilir. Yani zihin bize çok değerli olan kıymetleri bile basit olarak gösteriyor. Kişi güven sarsmadan yaşıyor. Zihni de “Hani daha bir evin bile yok.” diyor. Böyle bir durumda adam güven abidesi olsa ne olacak?
Biz içimizi, kalbimizi insan sevgisiyle doldurmaya çalışıyoruz ki elimize geçen imkânları yine insanlara kullanabilelim.
Allah (c.c.) insanın yaptıklarına, düşündüklerine değil kalbinde olanlara (inançlarına) bakar.
İnsanların zengin olup olmadığına bakılmaz. O zenginliği nereye kullandığına bakılır.
İnsan; kendinin ve ailesinin ihtiyaçlarını en sade şekilde israf etmeden karşılar, elinde arta kalan parayı da diğer insanları eğitmek ve onlara hizmet etmek için kendine verilen bir emanet olarak kabul eder. Bu şekilde davranmayanlar helal kazandıklarını harcarken haram ediyorlar.
İnsan kâinattaki tek değerdir. İnsan amaçtır. İşte biz bu sultanlığa kendimizi ikna etmeye çalışıyoruz.
