MART AYI EĞİTİM PLANI

BELÇİKA'DAN SELAMLAR

 Bu ay eğitim planı gönderilmiş mi diye telefonu elime alıp okumaya başladığımda içim cız etti. “İş ciddiyeti olmayanın haysiyetinden bahsedilemez.“ Hemen aklıma son aylarda dergi yazımdaki aksamalar geldi. Telefonumda olan sıkıntı, gelen maillerimi görmemi engellemişti. Farkına vardığımda hemen hallettim ve bir daha aksamaması için tüm önlemleri aldım.

 Sonraki hafta konumuz ise söz verdi mi canı pahasına yapmak... Bu söz beni kendimi bildim bileli etkileyen bir söz olmuştur. Bu fikirdeki tek ve net uygulayabildiğim ilkelerdendi. Ancak şunu fark ettim ki önceden ağzımdan çıkana hep dikkat eder ama bir yerlerde açık kapı bırakırdım. Bir süre kendimi yokladığımda bıraktığım açık kapıların beni esnettiğini fark ettim. Şimdi ise şükürler olsun daha netim. Kendimi öncesinde tartıp yapıp yapamayacağımı kesinleştirip ağzımdan çıkmasına izin veriyorum. Tek açık kapım Allah (C.C) izin verirse, Allah’tan bir şey çıkmazsa oluyor. Bu da benim zihnimin daha da rahatlamasını sağladı. Şükürler olsun.

  “Eğer bir Müslüman kimliğimiz varsa, ona uygun yaşamak zorunluluğumuz var.” Bu söz beni derinden etkiler oldu. Dışardan görünen bir kimliğimiz de var ve sorumluluğumuz büyük. Elhamdülillah İslamiyet gibi bir dinle, özden gibi yüce bir fikirle tanışmışız. Peki elde neler var? Sürekli kendimi yoklar halde buluyorum.

 Burada İngilizce kursuna gidiyorum. Her ülkeden çeşit çeşit insan var. Öğretmen mola verdiğinde herkes dışarda bir şeyler yiyor. Ama ikram eden yok.  Hatta Türklere bakıyorum aynı. Sonraki hafta ikram edecek bir şeyler götürdüm. Herkese tek tek sundum. Alan oldu, almayan da. Hem muhabbete vesile oldu hem de kalanı zevkle yemek nasip oldu.

 Ben üniversitede öğrenciyken çok söylenirdim. Nasıl memleket işte bizi yemeğe çağıran yok falan diye. Ailede farklı görmüşüz. Hiç unutmam, annem apartmana taşınan öğrencilere her akşam yemek taşırdı. Neyse kursta da Türk bir kızla tanıştım. Öğrenci, ailesi uzakta. Hadi dedim Fatma, Türkiye’de çıkmayan fırsat burada karşına çıktı. Kızı hemen yemeğe çağırdım. Akşam yemeği için de yaptıklarımdan koydum. Hatta başka bir Türk daha vardı. Onu da çağırayım hem ortam olur diye aklımdan geçirdim. Sonra vazgeçtim. Niyetim Allah (c.c) rızasını kazanmaktı.

 Bu ayki planla bir kere daha kendimi sınama fırsatı buldum. Ne kadar bu fikrin içerisindeyim? Nerelerde ayağım sağlam basıyor? Eksiklerimin ne kadar derdine düşüyorum? Daha iyisi nasıl olabilirim? İçim ne zamanlar mutlu ve rahat? Rabbim en kısa zamanda bu soruları gönül rahatlığıyla cevaplayabilmemi nasip eylesin..

Fatma BEZENİROĞLU

Belçika/Bruksel