“Türk'ün vazifesi, dünyada öncü ve örnekliktir.. ”
“Türk'ün vazifesi, dünyada öncü ve örnekliktir.. ”
Yirmibeş yılı aşkındır bu fikrin içindeyiz. Bilmek, öğrenmek için oldukça çaba harcadık, kitaplar okuduk. Sohbetler dinledik. Kafamız açıldı dedik. Bir sürü güzel işler yaptık. Hala da yapıyoruz ve bunları artırmaya çalışıyoruz. Ancak, yeni anladık ki eğitime daha başlamamışız.
Eğitim bambaşka bir boyutmuş. Nefis terbiyesi yaptığımızı sanıp yıllarca uyumuşuz. Ara sıra dürtüklenip uyanmaya çalıştığımız ama hep uyuduğumuz bir gerçek. Uykuda olduğumuzu yeni anlamaya başladık ve uyanmaya çalışıyoruz. Ramazan ayını geçirdiğimiz bu günlerde dolu dolu yaşayıp faziletlerinden faydalanmaya çalışırken, yaşadığımız olaylar bize, gerçek eğitime ihtiyacımız olduğunu hatırlattı. Bunun için kendimize dönüş yaparak iyi bir yüzleşmeye ve hastalıklarımızı tespit ederek iyileşme çabasına girmemize vesile oldu.
Eğitim ustamızın tavsiye ettiği kitapları okurken defalarca okuduğum kitapların derinliğini fark ettim. Geçen gün Eğitimcimiz bu kitapları kendisi yazdığı halde durmadan okuyor diye aklıma gelmişti. Bildiği şeyleri tekrar okumasına pek de anlam verememiştim. Acaba neden sıkılmadan okuyor demiştim. “Döne döne oku!“ ilkemiz var ama ne de olsa kendi yazdıkları. O zaten biliyor diye düşünmüştüm. Onu bilmem ama ben okurken defalarca okuduğumuz kitabı ilk defa okuyor gibi beni etkiledi.
Buraları neden fark etmediğimi şimdi daha iyi anlıyorum. Çünkü yazılanlara şimdi ihtiyacım var ve bana daha çok çarpıyor. Her okuduğumda biraz daha derinliğini farkediyorum. Aç olarak okuyorum. Bu açlıkla daha iyi fark ediyorum. Sürekli tekrarın önemini şimdi daha iyi anladım. Her tekrar başka boyutlar ve derinlikler açıyor. Aynı yerde kalmayıp ilerlemeyi sağlıyor.
Uykudan uyanma gayretimizi yaşadığımız olaylar tetiklerken, dost ve kitaplarda bize yardımcı oluyor. Bugün yaşadığımız olaylarda, bana eğitime yeni girme yolunda olduğumuzu gösterdi. Evet, her ilke bir derya ama bu deryaya girmeyip kenarda durmak bizi eğitime sokmuyor. Bu ilkeleri bizzat yaşayıp özümüze dokuma çabasına girmek şartı azim.
Söylerken ve dinlerken adeta mest olduğumuz bu ilkeleri neden uygulamada zorlandığımızı görüp buna ihtiyaç duyduğumuzda eğitime girme yolculuğu başlıyor. Bu günlerde bunun çabasına düştük, elhamdülillah! Yaşadığım olaylar bana bu ihtiyacı duyurdu. Şimdi bu ilkeleri yaşama gayretine giriyorum. Bunu isteyip ihtiyaç duyarak yapmak çok önemli. Artık bu ihtiyacımı daha iyi farkedip neden yapamadığımı görmek için bir çaba uyandı. Benliğimin bana oynadığı oyunlarları fark etmeye başladım. Kendimi takip ettiğimde içimdeki çelişkileri fark ediyorum. Düşündüklerimle eylemlerimin arası çoğu zaman tutmayabiliyor. İçim başka, eylemim başka oluyor. Riyakarlıklarımı fark ederek, zayıf olduğum yerleri de görmeye başladım.
Övgülerin bizi aldattığını ve yergilerin de bizi bozduğunu gördüm. Etkisiz olamadığımızı görüp, olaylara dışardan bakmakla, bizzat yaşamanın aynı şey olmadığını anladım. Başkalarına bol keseden atıp, kendimiz olunca badanaj yaptığımızı gördüm.
Şimdi artık antreman zamanı. İyi, kötü hiç değilse yavaştan başlayalım da gittikçe hızlanırız. Ama hiç değilse kendimizi fark ederek, neyin nereden geldiğinin bilincinde olarak, karşıyla bir işimizin olamadığınıda net anlayarak, derdimiz sadece kendimiz olalım.
Şimdi her tepkimin ve duygumun arkasına düşmeye başladım. Artık gelen düşünce ve duygularımı başı boş bırakmıyor takip ediyorum. Olumluysa takdir edip benliğe kaymadan çoğaltmaya, değilse hemen düzeltmeye gayret ediyorum. Bozulduğum bir şey varsa hemen nedenine bakıp bulmak için uğraşıyorum. Büyük çoğunlukla altında beklenti ve beğenimsizlik buluyorum. Hemen tersini işletmeye çalışıyorum.
Bu aralar bu çalışmalar yoğunlukta çünkü çevremde beni sürekli tenkit edenler, kafama yatmayan şeyler olmaya başladı, bir övülüp arkasında bir bakıyorum ters düz ediliyorum. Bu da benim antremana başladığımı gösteriyor.
Önce karşıyla güreşiyordum. Baktım (eğitimin sayesinde) yanlış yoldayım. Şimdi kendimle güreşmeye başladım. İnsanın kendini eğitmesi oldukça zevkli bir şey. Başkaları değil, ben beni susturup “olmaz bu sana yakışmaz” diyorum. Beklentilerimi, beğenimsizliklerimi görüp yok ederek tersine anlayış ve takdir güdümümü çalıştırmaya gayret ediyorum…
AYŞEGÜL KAZICI
