Çocuklarımız sahip oldukları yeteneklere uygun meslekleri yaparlarsa hem kendileri mutlu olurlar hem de insanlara daha içten ve candan hizmet ederler. Çocuklarımızı çok para mutlu etmez ama sevdikleri işi yapmak mutlu eder. Bu gerçeği biz ailelerin kabul etmesi gerekiyor.
Anne ve babalar olarak her zaman çocuklarımızı sevdiğimizi ve onlara kıymet verdiğimizi çeşitli vesilelerle dile getiririz demiştik. Bu iddiamızı ispat edebilmek için de yaptığımız fedakarlıkları anlatırız. Bir anlık durup düşünelim. Gerçekten çocuklarını seven anne ve babalar ne yaparlar? Çocuklarına hangi değerleri kazandırmak isterler?
Tonga ailesi olarak şubat ayının ilk hafta toplantısını yapmak üzere bir araya geldik.Bu haftaki konumuz, fiziksel yapıda şahsiyet. Öncelikle eğitim planımızı okuduk. Ancak Elif ve Adem Furkan’ın anlamadığı çok yer oldu.
Yaşadığım olaylardan sonra sevgi nasıl kazanılır şimdi daha iyi anlamaya başlamıştım. En önemlisi de Allah’ın sevgisini kazanmanın, peygamberimiz gibi yaşamak olduğunu çok iyi anladım.
Gerçek hayattaki olaylara baktığımızda çocuk ne yazık ki bir dost mektubu değil, bencilliğimizin bir parçası olarak karşımıza çıkıyor. Bunun hayatımızda ki ispatları için ise buyrun yazımıza...
Eğitim benim eğitimim, benim kendimde mutlu olmam için şart. Başkasının sözü ve davranışı beni çelmemeli, bilakis çevremde gördüklerim eğitilmem için şart gözüyle bakmalıyız.
Efendimiz (sav) “Bir baba çocuğuna güzel ahlaktan daha üstün bir miras bırakamaz” derken bizim anlayacağımız konu burası olmalıdır. Güzel ahlak ancak Allah’ı (c.c.) bilmekle, Ondan güç almakla mümkündür. Küçük yaşlardan itibaren çocuk iç dünyasından Allah’a (c.c.) dayanır ise, daha dayanacak bir şey aramaz. Geçici değerlerin peşinden koşmaz.
Normal şartlarda kendimizi yüzde yüz haklı gördüğümüz bir olayda aslında beklenti hastalığına düştüğümüzü biz tek başımıza nasıl fark edebiliriz yahut bencilliğimizin bu kadar fazla olduğunu nasıl görebiliriz? Özür diledikten sonra baktık ki olay tatlı bir şekilde kapanıp gitti. Eğer ustamızın sözünü dinlemeseydik kim bilir kaç defa kalp kırıp, kendi sevgimizi bozduğumuz gibi başkalarına anlatıp onlarında sevgisini bozacaktık…
