Bir kitapta şöyle bir bilmece vardı. Herkesin verdiği ama kimsenin almadığı şey nedir? Haydi beraber düşünelim. Ne olabilir acaba? Herkes verecek ama kimse almayacak. Bildiniz mi? Tabi ki...
Çocuklardan istediğimiz ve beğendiğimiz davranışlar da çıkabiliyor, istemediğimiz ve tasvip etmediğimiz davranışlar da çıkabiliyor. Çocuğa nasıl davranmamız gerekiyor ki, insana yakışan değerleri daha çok kazansın da olumsuz özelliklerden sıyrılsın.
Biz efendimize ve eğiticimize sıkı sıkıya bağlanıp ailemizi de ona doğru iteceğiz ki geleceğimiz olan çocuklarımız da teşkilatımızın halkalarına takılsınlar.
Çocuklarımız sahip oldukları yeteneklere uygun meslekleri yaparlarsa hem kendileri mutlu olurlar hem de insanlara daha içten ve candan hizmet ederler. Çocuklarımızı çok para mutlu etmez ama sevdikleri işi yapmak mutlu eder. Bu gerçeği biz ailelerin kabul etmesi gerekiyor.
Anne ve babalar olarak her zaman çocuklarımızı sevdiğimizi ve onlara kıymet verdiğimizi çeşitli vesilelerle dile getiririz demiştik. Bu iddiamızı ispat edebilmek için de yaptığımız fedakarlıkları anlatırız. Bir anlık durup düşünelim. Gerçekten çocuklarını seven anne ve babalar ne yaparlar? Çocuklarına hangi değerleri kazandırmak isterler?
Tonga ailesi olarak şubat ayının ilk hafta toplantısını yapmak üzere bir araya geldik.Bu haftaki konumuz, fiziksel yapıda şahsiyet. Öncelikle eğitim planımızı okuduk. Ancak Elif ve Adem Furkan’ın anlamadığı çok yer oldu.
Yaşadığım olaylardan sonra sevgi nasıl kazanılır şimdi daha iyi anlamaya başlamıştım. En önemlisi de Allah’ın sevgisini kazanmanın, peygamberimiz gibi yaşamak olduğunu çok iyi anladım.
Gerçek hayattaki olaylara baktığımızda çocuk ne yazık ki bir dost mektubu değil, bencilliğimizin bir parçası olarak karşımıza çıkıyor. Bunun hayatımızda ki ispatları için ise buyrun yazımıza...
Eğitim benim eğitimim, benim kendimde mutlu olmam için şart. Başkasının sözü ve davranışı beni çelmemeli, bilakis çevremde gördüklerim eğitilmem için şart gözüyle bakmalıyız.
