“Çocuk ben demeden yapmıyor…” Bizim çocuğa bir şeyi yaptırana kadar Allah canımı alıyor…” Bu ve benzeri ifadeler aileler tarafından sıklıkla dile getirilir. Şimdi düşünelim, çocuk sorumluluklarını yerine getirme konusunda neden zorlanıyor? Neden kendi başına sorumluluklarını yerine getirmiyor da aile bu kadar zorlanıyor?
Çocuk eğitimi bu yönüyle bir yap-boza benzer. Tüm parçalar yerli yerine monte edilmeden yap-boz tamamlanmaz. Çocuk eğitiminde de yapmak, yaptırmak, nasihat etmek, önemini duyurmak bir bütünün parçaları gibidir. Tabi burada bir hatırlatma yapmakta fayda var.
Bugün okulda öğle namazımı kıldım. Bir de bugün okul çıkışında arkadaşım ve öğretmenim masa örtüsünü toplamamış, benim görevim olmasa bile arkadaşımın ve öğretmenimin masa örtüsünü topladım.
Tiyatro parası olarak 5 TL getirmemiz gerekiyordu. Bir arkadaşım da getirememiş, o yüzden teneffüste ağlıyordu. Kendi tiyatro paramı gizlice arkadaşımın çantasına koydum. Ona da “İstersen çantana bir daha bak.” dedim. Parayı görünce çok sevindi.
Bir kitapta şöyle bir bilmece vardı. Herkesin verdiği ama kimsenin almadığı şey nedir? Haydi beraber düşünelim. Ne olabilir acaba? Herkes verecek ama kimse almayacak. Bildiniz mi? Tabi ki...
Çocuklardan istediğimiz ve beğendiğimiz davranışlar da çıkabiliyor, istemediğimiz ve tasvip etmediğimiz davranışlar da çıkabiliyor. Çocuğa nasıl davranmamız gerekiyor ki, insana yakışan değerleri daha çok kazansın da olumsuz özelliklerden sıyrılsın.
Biz efendimize ve eğiticimize sıkı sıkıya bağlanıp ailemizi de ona doğru iteceğiz ki geleceğimiz olan çocuklarımız da teşkilatımızın halkalarına takılsınlar.
Çocuklarımız sahip oldukları yeteneklere uygun meslekleri yaparlarsa hem kendileri mutlu olurlar hem de insanlara daha içten ve candan hizmet ederler. Çocuklarımızı çok para mutlu etmez ama sevdikleri işi yapmak mutlu eder. Bu gerçeği biz ailelerin kabul etmesi gerekiyor.
