Bu alem, başka alem. Saçma duygularımı, hasta aklın içine sıkışmış, bu nefis oyunlarını bana gösterdiği için anahtarıma sonsuz teşekkürler olsun...
Artık bana her günüm bayram...
Vücudumuzu ayakta tutan organların değeri kadar, iç dünya
alemimizin değerlerini öğreten, emeklerini veren, huzurlu yaşatmaya çalışan Eğitimcimize sonsuz teşekkür ediyorum. Aziz insanlığa
giden yoldayız...
Bizler ne şanslıyız ki hayatımızda böyle bir insan tanımışız. Yüzünü hiç görmemişiz, ama onun iyilik hikayeleriyle geçmiş çocukluğumuz. Komşunun kıymetini ondan öğrenmişiz. Misafire her şeyin en iyisini sunmayı da ondan. Peki ya yetime, kimsesize sahip çıkmayı? Hayvana merhamet etmeyi, bir ağacın dahi kesilmesine gönlü razı olmayan, o sevgi dolu yürekten öğrenmişiz. Merak etmemek elde değil. Acaba bu masallar âleminden çıkıp gelmiş gibi iyi kalpli insan gerçek mi?
Teşkilat üyesi arkadaşlarımızın bir yakınının vefatı söz konusu olduğunda cenaze namazındaki kalabalıklığı bırakın bir kenara, her bir kardeşimiz, ağabeyimiz cenazede ne gerekliyse her bir tarafta tüm gereklilikleri yerine getirmek için çabalar. Hiç düşünmezsiniz cenaze nereye defnedilecek, ikramlıkları kim yaptıracak? Çünkü sizden önce hep sizi daha çok düşünen can kardeşleriniz tüm gereklilikleri yerine getirmiştir bile.
Kirlenen bir halıdan, kırılan bir bardaktan daha az mı değerlidir bir insanın kalbi... Yerine koyulabilecek şeyler ile, koyulamayacakları ayırt etmenin adıdır misafire hoşgörü... Ya da dağılan bir odayı toparlamak kaç dakikasını alır ki insanın... Ferah kalple ayrılan bir misafirin hoşnutluğu ile teraziye konulamaz herhalde?
Doğada bir yaratıcının var olduğu bilincinde olan insandan başka bir varlık yoktur. Rabbimiz hakkıyla bilinmek istemiş ve insanı yaratmış. Kendisini tanıyabilme şartını da güvenilirliğe bağlamış ki güvenilir insan hayata gelsin diye.
Özden Fikrinin ortaya koyduğu, hâlihazırdaki durumuyla büyük hayal kırıklıkları ve bekleyişler içinde olan bütün insanlığa rahmet ve kurtuluş yolu olabilecek, can alıcı bir hakikat bulunmaktadır.
Bu teşkilatın bir parçası olduğum ilk zamandan beri gördüğüm; insana insan olduğu için verilen değerdir.Bu teşkilatın içindeysen eğer iyi gününde, kötü gününde arkadaşların yanında olma çabası, seni candan benimsemesi insana yetiyor.
Bugüne kadar öyle pek de üzerinde durmayı aklımıza getirmediğimiz bu insani özellik; öyle büyük işlere yarar ki efendim. Cebinizdeki son bir lirayla aldığınız sıcak simidi dünyanın en pahalı yemeği lezzetine getirir. Sobanın başında karlı bir kış günü radyoda şöyle güzel bir türkü çalarken içilen çayı, dünyanın en pahalı ve lüks otellerinde bile alınamayacak lezzete ulaştırır.
Hayat, insanı var etmeye ayarlanmıştır. Tüm bu yaşayış düzeni insan meyvesi ortaya çıksın diye dir. Bu akışın önüne bentler konulsa, setler çekilse, bunalımlar baş gösterir ve insanın doğum sancıları başlar. Aksi imkân bulamaz ki insanlık dediğimiz Muhammedi meziyetler mutlaka meydana çıkacaktır.
Daha bir ay öncesine kadar, sürekli aynı işleri yapmaktan yakınan halinden eser yoktu şimdi. Dağılan evi toparlamaktan, çamaşırdan, bulaşıktan, ütüden, yemek yapmaktan, yılmadan biriken tozları yılmadan temizlemekten o kadar sıkılmıştı ki… ¨Dünyaya bunun için mi geldim ben?¨ diye kendine sormadan edemiyordu. ¨Hep aynı şeyler… Ye, iç, yat, kalk, hazırla, temizle, toparla… Yok mu bunun sonu?¨
Sonra başka bir gün taekwondoya gidiyorduk kardeşimle. Yolda bir araba çalışmıyordu. Şoförde bizden yardım istedi. Bizde hemen arabayı ittirmeye başladık ve araba çalıştı. Bir teşekkür de ondan aldık. Bu yaşadıklarımı başkalarıda yapıyor olabilir. Ama inanın ki biz uyanık olup fırsatları kaçırmamaya çalışıyoruz.
Apartmanda bir komşumuz var, çok dindar. Ama kimseyle ilgilenmez, kimsenin hiçbir işini yapmaz. İşte bu komşum hastalanmış, duyduk ki hastaneye yatırmışlar.Komşularıma gidelim hep beraber, ziyaret edelim dedim, kimse gelmek istemedi. O kimin neyine geliyor diye söylendiler. Bende “Ben gideceğim arkadaşlar, biz insanlığımızı yapalım, kendi manevi midemizi doyuralım, bu yetmez mi?”dedim ve herkes de haklısın dedi, gittik ziyaretine. Eee, buda özdenci hanımların farkı olsun dedim.
Okulda öğretmeni quiz yapıyor ve Ömer en yüksek notu alıp birinci oluyor. Fakat kâğıdı incelerken kendisinin yanlış yaptığını, ikinci olan arkadaşının doğru yaptığını fark ediyor. Ve öğretmenine “hocam ben yanlış, arkadaşım ise doğru yapmış, kontrol edermisiniz tekrar” diyor, hoca kontrol ediyor, arkadaşı birinci, kendisi ikinci oluyor. Bize anlatırken diyorki “Doğruyu söyleyince içim çok rahatladı, ikinci olmam önemli değil”.
