Bu teşkilatın bir parçası olduğum ilk zamandan beri gördüğüm; insana insan olduğu için verilen değerdir.Bu teşkilatın içindeysen eğer iyi gününde, kötü gününde arkadaşların yanında olma çabası, seni candan benimsemesi insana yetiyor.

Bugüne kadar öyle pek de üzerinde durmayı aklımıza getirmediğimiz bu insani özellik; öyle büyük işlere yarar ki efendim. Cebinizdeki son bir lirayla aldığınız sıcak simidi dünyanın en pahalı yemeği lezzetine getirir. Sobanın başında karlı bir kış günü radyoda şöyle güzel bir türkü çalarken içilen çayı, dünyanın en pahalı ve lüks otellerinde bile alınamayacak lezzete ulaştırır.

Hayat, insanı var etmeye ayarlanmıştır. Tüm bu yaşayış düzeni insan meyvesi ortaya çıksın diye dir. Bu akışın önüne bentler konulsa, setler çekilse, bunalımlar baş gösterir ve insanın doğum sancıları başlar. Aksi imkân bulamaz ki insanlık dediğimiz Muhammedi meziyetler mutlaka meydana çıkacaktır.

Daha bir ay öncesine kadar, sürekli aynı işleri yapmaktan yakınan halinden eser yoktu şimdi. Dağılan evi toparlamaktan, çamaşırdan, bulaşıktan, ütüden, yemek yapmaktan, yılmadan biriken tozları yılmadan temizlemekten o kadar sıkılmıştı ki… ¨Dünyaya bunun için mi geldim ben?¨ diye kendine sormadan edemiyordu. ¨Hep aynı şeyler… Ye, iç, yat, kalk, hazırla, temizle, toparla… Yok mu bunun sonu?¨

Sonra başka bir gün taekwondoya gidiyorduk kardeşimle. Yolda bir araba çalışmıyordu. Şoförde bizden yardım istedi. Bizde hemen arabayı ittirmeye başladık ve araba çalıştı. Bir teşekkür de ondan aldık. Bu yaşadıklarımı başkalarıda yapıyor olabilir. Ama inanın ki biz uyanık olup fırsatları kaçırmamaya çalışıyoruz.

Apartmanda bir komşumuz var, çok dindar. Ama kimseyle ilgilenmez, kimsenin hiçbir işini yapmaz. İşte bu komşum hastalanmış, duyduk ki hastaneye yatırmışlar.Komşularıma gidelim hep beraber, ziyaret edelim dedim, kimse gelmek istemedi. O kimin neyine geliyor diye söylendiler. Bende “Ben gideceğim arkadaşlar, biz insanlığımızı yapalım, kendi manevi midemizi doyuralım, bu yetmez mi?”dedim ve herkes de haklısın dedi, gittik ziyaretine. Eee, buda özdenci hanımların farkı olsun dedim.

Okulda öğretmeni quiz yapıyor ve Ömer en yüksek notu alıp birinci oluyor. Fakat kâğıdı incelerken kendisinin yanlış yaptığını, ikinci olan arkadaşının doğru yaptığını fark ediyor. Ve öğretmenine “hocam ben yanlış, arkadaşım ise doğru yapmış, kontrol edermisiniz tekrar” diyor, hoca kontrol ediyor, arkadaşı birinci, kendisi ikinci oluyor. Bize anlatırken diyorki “Doğruyu söyleyince içim çok rahatladı, ikinci olmam önemli değil”.

iyi, güzel ve doğru dediğimiz davranışları yapma isteği ve ihtiyacımız; günlük hayatımızda, sahada fiiliyatta görünür kılmaya başladıkça, kendi kendimize olan güvenimiz artmaya başlıyor. Güven arttıkça da kendimizin diğer eksikliklerini tamamlamak için ihtiyacımız olan gücümüz artıyor. Buradan kazandığımız gücü yine bu yolda harcadıkça, bir ömür boyu bu değerleri yaşama ve yaşatma azmi ve gayreti artarak kişilik eğitimine yolculuk başlıyor.

Geceler boyu, başını yastığa koyduğu her an başlayan duruşmaları, bitmek bilmeyen davaları anlatmaya başladı bir bir. İlk defa kalbinin kapılarını böyle samimice aralamıştı birine. Kızar mı, kınar mı, dalga mı geçer, küçük mü görür korkusu olmadan anlatmıştı ne varsa içinde. Anlatırken fark ettiği bir şey daha vardı.

Anladım ki takdir etmek, günaha girmeyi, üzülmeyi engelliyor. Dost neyi nasıl yaparsa sende öyle yap. O sadece senin iyiliğini ister. Allah (c.c.) Dostla kendini bize tanıtıyor. Dost hayatın güzelliklerini gösteriyor. Anlayış, bakış açısı ne kadar önemliymiş.

Altındağ’da bir işten dönüyorum. Dışarıda da yağmur var. Adamın biri elinde poşet hızlı hızlı yürüyordu. Geçerken baktım, bu Romanlara benziyor, o mahallenin insanları da genelde sabıkalı olduğu için üzerinde durmadan geçiveriyordum ki içimden bir ses, “O Allah’ın insanı değil mi, al!” deyince geri geri gelip, nereye gittiğini sordum. O da...

Şimdiye kadar kendi aklınla hareket ettin. Ne oldu? Bedeninden, canından haberin yoktu. Kalbim eğitimle yeniden doğuyor. Verene, duyurana şükürler olsun...

Uzakları yakın eden ve az çok fark edebildiğim zahiren ölüm ve yaşamda da galiba birbirimizi hissedebilmek. Kafamda ezberi yaşantı kalıntıları, yaşama ilişkin maddi mücadele çabalarının düşünceleri ve tasarıları var olsun, çok şükür siz varsınız ya…

Her şeye güzel bakmayı öğrettiniz. Mutlu olmayı öğrettiniz. Kimsenin hayatına özenmiyoruz çok şükür. Hatta özenilecek bir hayatımız var sayenizde. Elimizdekilerle mutluyuz. Sahip olduğumuz değerlerin kıymetini bilmeye çalışıyoruz

Arabadan indiğimde Adem’in yanıma koşarak geldiğini gördüm ve “Akın abi topu şişirip oynayalım mı?” dedi. “Tamam” dedim. Önce beraber topunu şişirdik, sonrada tek kale maç yaptık. Adem’in mutluluğu benim mutluluğumdu çünkü. Biz paylaştıkça, bir arada oldukça mutlu oluyoruz.