Gecenin ikisi… Anneannem rahatsızlandığı için tıp fakültesine gittim, dönüşte biri çocuğuyla el işareti yapıyor, bizi de bırakır mısın, diye. Yabancı uyruklu olduğunu anladım, bir an tereddüt ettim, geç vakitte doğru mu ki arabaya almam diye, sonra...
Mağazadan ayakkabı sordum. Fiyat internette biraz daha ucuzdu. İnternetten daha ucuza alırım deyip mağazadan çıkıyordum ki aklıma sizin sohbetiniz geldi. Demiştiniz “Bazı promosyon ürünlerini aldığınız zaman çocuklara prim veriyorlar. Fazla fazla alıyorum. Onların gözündeki mutluluğu görünce mutlu oluyorum” diye. Döndüm “prim alıyor musun?” diye sordum “evet” dedi. “Ver o zaman ayakkabıyı” dedim. Gerçekten de gözlerindeki mutluluğu görmek insanı mutlu ediyormuş.
Bir gün muhtara sordum, “Günde kaç tane veya kaç paket sigara içiyorsun? diye. Muhtar bana ne dese iyi, “Hocam sigarayı cebimden içmem, affedersin seni tenzih ederim, benim sigara içtiğim adet sayısı enayinin bana sigara ikram etmesine bağlı.” dedi. Bu söze ilk etapta çok güldüm, “estağfurullah muhtar” dedim. O günden sonra...
Şimdi o gönlümüzdeki müstakil evlerden çıktık. Birimizin eksiği olduğunda diğerimiz o eksiği kapattı. Birimiz anlayış gösteremeyince diğerimiz anlayış göstermeye çalıştı. Şimdi gönlümüzde kocaman bir bina yaptık, biz bu binanın her katını, huzur katını, güven katını eğitimimize borçluyuz.
Zihnim sade, kalbim hislerle doluyor ve gerçekten mutluyum. İnsan kendini koyduğu kalıbın içine hapsediyormuş da farkında bile değilmiş. Yapacağım, çok güzel dediklerim, kurduğum hayalleri bile yük etmişim kendime…
Mesela ben her sabah okula giderken sokağı temizleyen temizlik işçilerine, ’Kolay gelsin abi.’ diyorum. Onlar da bana gülümseyerek, ‘Sağ olasın koçum’ diyorlar. Şimdi ben burada bu selamı vererek o abileri mutlu ediyor ve onlara kendilerini değerli hissettiriyorum. Onların kendilerini değerli hissetmesini sağladığım için kendimi değerli hissediyorum ve mutlu oluyorum.
Yaşadığımı hissettirdiniz ve o kıymetli arkadaşlarla tanıştırdınız. Bir sürü eş-dost-arkadaş var dışarda, o kadar kalabalıkta yalnız olduğumu fark ettim. Ben etrafı mutlu etmek için mi nefes alıyordum? Çok yanılmışım, eş-dost-arkadaş-akraba zaten ben mutlu olunca mutlu olmazlar mıydı?
Bundan yıllar önceydi. Dersime yetişmek için evde aceleyle hazırlandım. Merdivenlerden koşarak iniyordum. Binanın kapısından dışarı çıktım. Sabahın erken saatleri olduğu için caddede çok az insan vardı. Etrafa göz gezdirerek yürüyordum ki karşı kaldırımın ortasında yerde yatan birini gördüm...
Zihnin yorgun olduktan sonra her düzlük sana birer yokuşmuş. Bunun tersi de eğilirsen düşüncene, önem verirsen zihnine, bütün zahmetmiş gibi görünenler döner birer rahmete. Güçlenmenin yolu mücadeledeymiş, hareketin olduğu yere bereket koşarak gelirmiş.
Okudum, öyle çok okudum ki, karanlıklar aydınlığa okumakla çıkacak sanırdım. Okudukça “biliyorum, öğrendim” dediklerimin altında kaldım. Okudukça sanki her şeyi biliyordum, her şey hakkında konuşabilecek, yorum yapabilecek ve en önemlisi de herkese akıl verebilecek bir yerde olduğumu düşünmeye başladım...
Fark ediyoruz ki etrafımızdaki her insanın gerçekten özlem duyduğu bu değerler insan öz yapısının temelidir. Duyulan bu özlem, karar ciddiyetiyle uygulanmaya başladıkça gerçek mutluluğa ve huzura dönüşmektedir. Karar ciddiyetini sadece insana has değerleri her gün uygulama azminde değil, aynı zamanda önümüze çıkan her fırsatta bu değerleri yaşama arzusunda da yakalıyoruz. Mesela...
Sevmek bizim için hem bir görev hem de bir ihtiyaç… Gövdemize lazım olanları karşılayınca hemen hissederiz içimizdeki dürtüyü. Haydi görev başına. Şimdi sevmek zamanı. Hemen başlamalı ama nereden başlamalı?
