Bundan yıllar önceydi. Dersime yetişmek için evde aceleyle hazırlandım. Merdivenlerden koşarak iniyordum. Binanın kapısından dışarı çıktım. Sabahın erken saatleri olduğu için caddede çok az insan vardı. Etrafa göz gezdirerek yürüyordum ki karşı kaldırımın ortasında yerde yatan birini gördüm...

Zihnin yorgun olduktan sonra her düzlük sana birer yokuşmuş. Bunun tersi de eğilirsen düşüncene, önem verirsen zihnine, bütün zahmetmiş gibi görünenler döner birer rahmete. Güçlenmenin yolu mücadeledeymiş, hareketin olduğu yere bereket koşarak gelirmiş.

Okudum, öyle çok okudum ki, karanlıklar aydınlığa okumakla çıkacak sanırdım. Okudukça “biliyorum, öğrendim” dediklerimin altında kaldım. Okudukça sanki her şeyi biliyordum, her şey hakkında konuşabilecek, yorum yapabilecek ve en önemlisi de herkese akıl verebilecek bir yerde olduğumu düşünmeye başladım...

Acıyı bal, zehri şeker yapabilme maharetini nakkaş inceliğiyle, sabırla işleten babanın duasısın sen… Annenin gözünün nuru, kapanmayan amel defterisin sen…

Fark ediyoruz ki etrafımızdaki her insanın gerçekten özlem duyduğu bu değerler insan öz yapısının temelidir. Duyulan bu özlem, karar ciddiyetiyle uygulanmaya başladıkça gerçek mutluluğa ve huzura dönüşmektedir. Karar ciddiyetini sadece insana has değerleri her gün uygulama azminde değil, aynı zamanda önümüze çıkan her fırsatta bu değerleri yaşama arzusunda da yakalıyoruz. Mesela...

Sevmek bizim için hem bir görev hem de bir ihtiyaç… Gövdemize lazım olanları karşılayınca hemen hissederiz içimizdeki dürtüyü. Haydi görev başına. Şimdi sevmek zamanı. Hemen başlamalı ama nereden başlamalı?

Aynı inançta, aynı amaçta ve aynı hedefte olanlarla birlikte hareket ediyorsan; fedakârlıklarını, feragatlarını, hizmetlerini, boş zamanlarını bu yolda değerlendirebiliyorsan, varsın.

İşte bu şahsiyet eğitiminde temel meseledir. Sevgi çoğaldıkça kafa çalışmaya başlar, anlayış açılır. Sevgi öyle bir alemdir ki seven sevdiğini unutmaz. Bu sevdiğini unutmamaktan dolayı rabıta başlar. Rabıtanın sürekliliği ortaokuldur. Ortaokulda rabıta kuvvetlendikçe okuduğunu öğrendiğini uygulamaya başlar. Sevgi daha artar.

Dünya, ilk adımı karşıdan bekleyen yalnız insanlarla dolu... Ben, ben, ben... Ben-sen var mı? Mana olmayınca gördük ki biz de yokuz. İnsanlar yaşam boyunca hayatına girecekler ve çıkacaklar. Aynı dünde ve bugünde olduğu gibi. Ama sen senden çıkarsan ne kalıyor? Gövden de değilsin. Hayatının tadı tuzu olmuyor.

Bu alem, başka alem. Saçma duygularımı, hasta aklın içine sıkışmış, bu nefis oyunlarını bana gösterdiği için anahtarıma sonsuz teşekkürler olsun... Artık bana her günüm bayram...

Vücudumuzu ayakta tutan organların değeri kadar, iç dünya alemimizin değerlerini öğreten, emeklerini veren, huzurlu yaşatmaya çalışan Eğitimcimize sonsuz teşekkür ediyorum. Aziz insanlığa giden yoldayız...

Bizler ne şanslıyız ki hayatımızda böyle bir insan tanımışız. Yüzünü hiç görmemişiz, ama onun iyilik hikayeleriyle geçmiş çocukluğumuz. Komşunun kıymetini ondan öğrenmişiz. Misafire her şeyin en iyisini sunmayı da ondan. Peki ya yetime, kimsesize sahip çıkmayı? Hayvana merhamet etmeyi, bir ağacın dahi kesilmesine gönlü razı olmayan, o sevgi dolu yürekten öğrenmişiz. Merak etmemek elde değil. Acaba bu masallar âleminden çıkıp gelmiş gibi iyi kalpli insan gerçek mi?

Teşkilat üyesi arkadaşlarımızın bir yakınının vefatı söz konusu olduğunda cenaze namazındaki kalabalıklığı bırakın bir kenara, her bir kardeşimiz, ağabeyimiz cenazede ne gerekliyse her bir tarafta tüm gereklilikleri yerine getirmek için çabalar. Hiç düşünmezsiniz cenaze nereye defnedilecek, ikramlıkları kim yaptıracak? Çünkü sizden önce hep sizi daha çok düşünen can kardeşleriniz tüm gereklilikleri yerine getirmiştir bile.

Kirlenen bir halıdan, kırılan bir bardaktan daha az mı değerlidir bir insanın kalbi... Yerine koyulabilecek şeyler ile, koyulamayacakları ayırt etmenin adıdır misafire hoşgörü... Ya da dağılan bir odayı toparlamak kaç dakikasını alır ki insanın... Ferah kalple ayrılan bir misafirin hoşnutluğu ile teraziye konulamaz herhalde?

Doğada bir yaratıcının var olduğu bilincinde olan insandan başka bir varlık yoktur. Rabbimiz hakkıyla bilinmek istemiş ve insanı yaratmış. Kendisini tanıyabilme şartını da güvenilirliğe bağlamış ki güvenilir insan hayata gelsin diye.