Şimdi durup düşününce bu olayları, bu minicik virüsün bizi bize döndürmedeki etkisi ne büyük rahmet oldu. Hızla akıp giden bir koşturmanın içinde durup “Nereye bu gidiş?” diye sorgulama fırsatımız oldu. İçimizdeki tüm güzel meziyetlerin aşkla uygulayıcısı olduğumuzu gördük milletçe. Yardımdan, feragatten, fedakârlıktan hiçbir şey kaybetmeden daha da çok sarıldık insanlığımıza.

Yalnızlık ve boşluk hissinin tahrikiyle ne arayıp ne istediğimize bakarız. Bizi neler cezbediyor diye. Sabahtan akşama kadar peşinden koştuğumuzun güven olduğunu fark ederiz. Huzura, mutluluğa ve tatmine ulaşmak için düşeriz vatan yollarına. Eminliğin izini sürmeye başlayınca yollar yine en güvenilir olana çıkar. Anlarız ki; ait olduğumuz o eller Efendimizin (sav) imiş…

Sohbetimize Antalya seyahatiyle başlamıştık, evet güney cephesinden geliyordum. Eğitimdeki konuşmacı oksitosin hormonundan bahsetmişti, yani sıcak tavır, ilgi ve alaka sonucu güven duygularının oluşması için fırsat yaratmaktaydı.

Emeğini esirgemeyen ve bir bütünü tamamlayan bu insan topluluğu kimi kalemi, kimi süpürgesi, kimi küreği, kimi sevgi dolu yüreği ile insanlık yolunda emeğini vakfediyor.

Tadını ala ala… İçebildiğimiz bir yudum çay… Farkına vara vara yaptığımız bir güzellik… İçimize sine sine yaşamak… Yüreğimizi dolduran bir hareket... Sahi memnun musun hayatından?

Güvenilir insan olmak demek, iyilik yaparken dahi karşı tarafa bunun en ufak mahcubiyetini hissettirmemek, iyilik yapmanın aslında karşı tarafa değil kendi kalbi midemize ve iç huzurumuza bir doyum olduğunu bilmektir ve bunu yaşamaktır. Güvenilir insan olmak demek, vatanına, milletine ve devletine bağlı olmak demektir.

O güzel insana çok özenmiştim. “Madem böyle inceliklerden hoşlanıyorum, neden ben de ince bir insan olmayayım?” diye düşündüm. Hemen kalkıp harekete geçtim. Yapılan bir iyilik sudaki halkalar misali çoğalacak, çoğalacaktı...

Her zaman zevkle yaptığı işler yük olmaya başlamıştı. Yapıyordu yapmasına da zevkten öte azap gibi geliyordu. Neyse ki içe dönük bir kadındı da işler daha da sarpa sarmadan uyandı.

Dilimde bir türkü evin yolunu tuttum. Kendimle baş başa kalmaya, gönül aleminde nefes almaya ihtiyaç duyarak kahvemi sonsuz şükürle yudumladım.

Evimizi taşımak için hazırlık yapıyoruz, koli hazırlarken önceki yıllardaki çalıştığım kurumlardan kalma görev yaptığım liseyi tanıtan iki dergi gözüme çarptı.

Her ay onca emekler karşılığında bizlere sunulan ödevlerle uyanıyoruz

Bu ayki ortak eğitim planımızın konusu; öğrenmek…

Bir sonbahar günüydü. Ağaçların yapraklarıyla vedalaştığı, renklerin kırmızıdan sarıya geçiş yaptığı bir sonbahar...

Hem ne demiş üstat, “ÇİRKİN OLAN HİÇ DE YOK, GÜZEL HÜKÜM SÜRÜYOR.” Hayat seyrinde doğa muhteşem işleyişiyle devam ediyor

Yine bir gün, apartmanın önündeyiz, dernekten bir abimiz ve başka bir komşu muhabbet ediyoruz.