Evimizi taşımak için hazırlık yapıyoruz, koli hazırlarken önceki yıllardaki çalıştığım kurumlardan kalma görev yaptığım liseyi tanıtan iki dergi gözüme çarptı.
Şimdi kendimle güreşmeye başladım. İnsanın kendini eğitmesi olduça zevkli bir şey. Başkaları değil, ben beni susturup “olmaz bu sana yakışmaz” diyorum. Beklentilerimi, beğenimsizliklerimi görüp yok ederek tersine anlayış ve takdir güdümümü çalıştırmaya gayret ediyorum…
Sabah balkona çıkıyorum bir çay içimi. Bir olumsuz düşünce ki yakıyor içimi. Bu ihtiyaç mı? Tabii ki hayır. Bu sadece senelerin birikimi olan alışkanlık. Bir an uyanıyorum. Bir telaş, hemen tersine çevirmem gerekiyor bu sinsi düşünceyi ki günüm hep güzel geçsin zihin dünyamda.
Mutluluk demek insanın zihin sadeliği, kalp ferahlığı demek. Rabbil aleminin rızasını almak, onun emirlerini yerine getirirken içten duyulan o hazla yaşamak, mutmain olmak demek…
Ben bir öğretmenim. İşimi en iyi şekilde yapıp, küçük yüreklere öyle dokunuşlar yapmalıyım ki hayatın seyri değişsin. Şimdi okullarda değerler eğitimi veriliyor. Şöyle doğru olun, böyle güvenilir olun deniyor.
Bana hayatımın başrolünde olmam gerektiğini hatırlatan, her şeye gücümün yetebileceğini fark ettiren, insan olarak yaşadığım anın kıymetini bana duyuran bu fikre teşekkür ederim.
