Şimdiye kadar kendi aklınla hareket ettin. Ne oldu? Bedeninden, canından haberin yoktu. Kalbim eğitimle yeniden doğuyor. Verene, duyurana şükürler olsun...
Uzakları yakın eden ve az çok fark edebildiğim zahiren ölüm ve yaşamda da galiba birbirimizi hissedebilmek. Kafamda ezberi yaşantı kalıntıları, yaşama ilişkin maddi mücadele çabalarının düşünceleri ve tasarıları var olsun, çok şükür siz varsınız ya…
Her şeye güzel bakmayı öğrettiniz. Mutlu olmayı öğrettiniz. Kimsenin hayatına özenmiyoruz çok şükür. Hatta özenilecek bir hayatımız var sayenizde. Elimizdekilerle mutluyuz. Sahip olduğumuz değerlerin kıymetini bilmeye çalışıyoruz
Arabadan indiğimde Adem’in yanıma koşarak geldiğini gördüm ve “Akın abi topu şişirip oynayalım mı?” dedi. “Tamam” dedim. Önce beraber topunu şişirdik, sonrada tek kale maç yaptık. Adem’in mutluluğu benim mutluluğumdu çünkü. Biz paylaştıkça, bir arada oldukça mutlu oluyoruz.
Biz zaten Cuma grubu olarak bir yıldır iş içinde eğitim yapıyoruz. Yaparken muhabbetimizin arttığını, yardımlaşmanın çoğaldığını, kendinden önce arkadaşını düşünecek yere geldiğimizi, senin-benim işim değil, hepimizin işi yerine grupça geldiğimizi görerek bizleri gururlandırıyor.
“Derin uykuda mıyız?” meselesine şöyle bir baktım; zihnimde düşünüp de yapamadığım, yaşantımda yapmayı akıl edemediğim bir şeyler var mı diye. Neyi yapmak istiyorsam Rabbim o konuda güçlenmem ve yapabilmem için bana yardımcı oluyor, bunu gördüm.
İnsan hayatını dikkatlice izlediği vakit olaylar, kişiler karşısında bazı durumlarda işin içinden çıkmadığını hissetmekte, zaman zaman iç ferahlığının yerine sıkıntı kendine yer bulabilmektedir. Bu gibi durumlarda...
Gönül, yanlış düşünce ve bencil davranışlarla kirleniyor. Gönül yorulmuyor, uyumuyor, orada ne bir haset ne bir kin ne bir sevgisizlik var. Orasına ne bir açlık ne bir uykusuzluk ne bir yorgunluk etki ediyor. Ama zihin, kafa dolu olursa o gönüle girilmiyor.
Anladım ki aklı başında olan için her şey güzel ve gerçek. Aklı başında olmayan insan için her şey yapmacık ve boş. Güzelliklerin sınırı yok kullanabilene...
Güven ne kadar önemliymiş... Dışı başka, içi başka, söylediği başka, yaptığı başka, yapan mı benim, konuşan mı benim? Ben ne yapıyorum? Ben düşüncemi neden kullanamıyorum?
Sen El Emin'sin... Eminlik sana emanet.
Sen göz alıcısın, hayranlık sana emanet.
Sır Cebrail’e, sen Hira’ya, Hira nura emanet.
Kur-an sana, sünnet ashaba emanet.
Tebliğ, sabır, kararlılık, metanet sana emanet.
En çok da her şeyimizle güvenebileceğimiz bir dosta sahip olmak. Şu kadar güzellikle yaşayıp, göğsümüzü gererek, varlığım insan varlığına armağan olsun diyebilmek. Tüm hayatın amacı insana yar olmak ise biz hayattan muradımızı almışız demek. Daha ne…
