Annem kulağımızdan sürekli eğitim ilkelerimizi söylerdi. Bir de özellikle kâmil insanın sevgisini kazanmamız gerekliliğinden bahsederlerdi. Dedemin sevgisini bana yerleştirmeleri, önümde bir örnek olması açısından ve annemlerle çakıştığımda gidecek bir yerimin olması açısından çok önemliydi.
Zehra Kızımız:Ben elime telefon aldım, birden ne göreyim aklıma izinsiz almayayım diye geldi. Hemen yerine koydum. Önce 2 tane ağladım. Ama sonra da ağlamamam gerektiğini gördüm ve kendime hâkim oldum.
Bazen birinin elbisesinde bir leke gördüğüm zaman hemen kendi üstüme bakıyorum. Acaba bende bir leke var mı diye. Çoğu zamanda olduğunu görüyorum. Sonra diyorum ki, demek ki Allah karşımdakinden bana bir şeyler anlatıyor. İnsana zahiren eksikliğini duyuran Allah, manen duyurmaz mı?
Biz burada şikâyet etmemeyi, her halimize şükretmeyi öğreniyoruz. “Herkes kendi yerine” adlı kitabımızdan da okuduk. Yetişme tarzımızda, toplumumuz da hep şikâyetlerle, hep beklemelerle yetişmişiz. Vermediler, almadılar, gelmiyorlar, gitmiyorlar
gibi hep karşıya kızıp kendimiz ortadan kaybolmuşuz. Şimdi kendimizi ortaya çıkarmaya çalışıyoruz şükürler olsun.
Ben nasıl bir insan olmak istiyorum ? En temel mesele burası. Ben kendimin olmasını istediğim yere gelmesi için ne gerekiyorsa yapmalıyım. Kendini tanımak bence bu.
Bunun için de ailemizi gerçekten iyi tanımalıyız, o tanımalara göre muamele etmeliyiz ki, huzur bulalım, Muhammed (sav) ahlakıyla dolalım da “insan” olalım.
Sohbetimize oğlumuz Ömer beyin HAŞR suresini okumasıyla başladık. Bu ayki eğitim planımız olan kulağından yönetilmek konusuyla sohbetimize devam ettik.
Bizim davamız Peygamberi ahlakı yaşayıp yaşatmaktır. Davamızın emrettiği gibi Peygamberi ahlakı önce kendi hayatımızda yaşarız sonra yaşatmak için maddeyi bu uğurda harcarız. İsteriz ki insanlarda bizim gibi mutlu olsunlar, huzurlu yaşasınlar. Bizim tüm derdimiz insan kalbi huzurunun sağlanmasıdır.
