Geçen hafta, en azından beş duyu organımıza sahipliğin talimini yapalım demiştik. Zira daha buralara sahip olmadan kalbimize, zihnimize, duygu ve düşüncemize sahip olabilmemiz mümkün değildir.
Yüce Yaratan bize “Seni eşref-i mahlûkat olarak yarattım.” diye seslenirken biz ise başlıyoruz; kolay mı, ben ağzıma nasıl sahip olacağım, düşünceyi kontrol etmek kolay mı? Biz nerede tüm yaratılmışı şefkatle kucaklayacağız diye muhalefet etmeye. O bizi takdir ediyor, ben sizi böyle eşsiz ve yetkili yarattım derken biz ise itiraz ediyor, yani takdirsizliğimizle ondan ayrılıyoruz.
Ömürlük kararımızı tekrar bir hatırlayalım. Şerefli sahip insan olarak kendi yetkisinin bilincinde yaşamak. Ben, Yüce Yaradan’ın tüm kâinatına adalet ve ihsan üzere sahiplik için gönderdiği yetkili bir halifeyim.
Ciddiyetsizlik yapıp da kendi saygınlığını kaybetmiş bir insanın gövdesi ne kadar diri olsa da onun ölüden farkı olamaz. Bu öyle bir ihtiyaçtır ki hiçbir an durmaz, ertelemesi, ötelemesi olmaz, duyduğun an, doyman gereken andır.
İşte kendi kendini yürekten kutlayıp alkışlayabilmesi, kendinden mutmain olabilmesi hayatında bir an dahi olsun ciddi tutumu elden bırakmamasına bağlı. Hangi durumda, hangi konumdaysam elime aldığım her işi tam yürekten, tam dostça tutabiliyorsam ciddi yaşıyorum demektir.
Ciddiyet, ta yürekten, derinliğinin en tabanından duyarak hareket etmektir. Ne tutuyorsa, neyin başına geçiyorsa, neye ve kime muhatap oluyorsa tüm benliğince ele almak, içten ve özden tutmak demektir. Ciddiyetin bizi götürdüğü yer, gerçek samimiyet ve ihlas yeridir.
Şahsiyetimizi kazanmamız için daha çok dikkatli olup eğitimde olduğumuzu unutmadık. İç dünya yolculuğu öyle zevkli ki gizlemeden, yaptıklarımız ve yapamadıklarımızla mücadele ediyoruz.
