“Sır vermenin çıkış noktası aslında paylaşmak. İnsanların anlatmaya, boşalmaya o kadar ihtiyacı var ki… Sırlarının söyleneceğini bildikleri halde bu ihtiyaçtan dolayı insanlara her şeylerini söylemek durumunda kalıyorlar.
Biz kendimizi her yönümüz ile tamam etme derdine düştükçe kıskanmak yerine değerlere sahip olmanın derdine düşüyoruz. Yani insan tuttuğu hedefin amaçlısı oldukça kıskanmak ortadan kalkıyor.
Annem kulağımızdan sürekli eğitim ilkelerimizi söylerdi. Bir de özellikle kâmil insanın sevgisini kazanmamız gerekliliğinden bahsederlerdi. Dedemin sevgisini bana yerleştirmeleri, önümde bir örnek olması açısından ve annemlerle çakıştığımda gidecek bir yerimin olması açısından çok önemliydi.
Zehra Kızımız:Ben elime telefon aldım, birden ne göreyim aklıma izinsiz almayayım diye geldi. Hemen yerine koydum. Önce 2 tane ağladım. Ama sonra da ağlamamam gerektiğini gördüm ve kendime hâkim oldum.
Bazen birinin elbisesinde bir leke gördüğüm zaman hemen kendi üstüme bakıyorum. Acaba bende bir leke var mı diye. Çoğu zamanda olduğunu görüyorum. Sonra diyorum ki, demek ki Allah karşımdakinden bana bir şeyler anlatıyor. İnsana zahiren eksikliğini duyuran Allah, manen duyurmaz mı?
Biz burada şikâyet etmemeyi, her halimize şükretmeyi öğreniyoruz. “Herkes kendi yerine” adlı kitabımızdan da okuduk. Yetişme tarzımızda, toplumumuz da hep şikâyetlerle, hep beklemelerle yetişmişiz. Vermediler, almadılar, gelmiyorlar, gitmiyorlar
gibi hep karşıya kızıp kendimiz ortadan kaybolmuşuz. Şimdi kendimizi ortaya çıkarmaya çalışıyoruz şükürler olsun.
Ben nasıl bir insan olmak istiyorum ? En temel mesele burası. Ben kendimin olmasını istediğim yere gelmesi için ne gerekiyorsa yapmalıyım. Kendini tanımak bence bu.
