Gerçekler üzerine mi yaşıyorum? Mesela çocuk yetiştirme şeklimiz acaba gerçek mi? Doğru mu? Çocuk yetiştiriyoruz diye pasif, özgüvensiz, tuttuğunu koparamayan gölgeler mi yetiştiriyoruz? Verdiğimiz eğitimin yanlış olduğunu sanal bir alemde yaşayıp aslında özlediğimiz çocuğu yetiştiremeyeceğimizin farkında mıyız?
Allah’ın (c.c.) koyduğu çizgide bu sorumluluklarını yerine getirince zaten o halin adına sabır deniliyor. Komşun sana eziyet ediyor. Ne yapıyor, olur olmaz saatlerde ses çıkarıp seni rahatsız ediyor. Sen ne yapmalısın? Anlayışlı olmalısın. Ne oldu Allah’ın senden istediğini yaptın. Öfke atına binmedin. Nasıl bir hâlin olur?
“Anaman” adlı kitabımızda sen şeref timsalisin kızım, en önem vereceğin izzetin ve namusundur diyor. Gün geçtikçe, büyüdükçe bunun ne kadar önemli olduğunu görüyoruz. Zaman geçtikçe “bunda da ne var canım” dediklerimizin aslında çok da önemli şeyler olduğunu görüyor, ona göre daha dikkatli ve uyanık yaşıyoruz.
Güzel memleketimizin ayrı ayrı yerlerinde olsak da arkadaşlarımızla aynı değerleri paylaştığımız için ayrı değiliz. WhatsApp grubundan oluşturduğumuz birliktelikte her hafta uygulama notlarımızı birbirimizle paylaşıyor, birbirimizin görüş ve tespitlerinden istifade ediyoruz.
Her insan sevilmek ve sayılmak ister. Herkesin sevilmek için tuttuğu yol ise birbirinden farklıdır. Biz, sevilmek ve sayılmak konusunda insanlığımızı ve insanlığımızın temsilcilerini örnek aldığımız zaman hem başkaları bizi sayar hem de kendimize saygı duyarız.
Hani aldığımız her ürünün kullanma kılavuzu vardır ya detaylar yazar, oradan öğreniriz kullanmayı. Bir eşyanın bile kullanma talimatı varken koskoca insanın nasıl olmaz? O da eğitim ilkelerimiz. İlkeleri uygulamanın en büyük güzelliği de; insana enerji verip, anlayışını açması, eğitimcisi ile ilişkisini kuvvetlendirip, daha neler neler kazandırarak hayatı zevkli hale getirmesidir.
