“Anaman” adlı kitabımızda sen şeref timsalisin kızım, en önem vereceğin izzetin ve namusundur diyor. Gün geçtikçe, büyüdükçe bunun ne kadar önemli olduğunu görüyoruz. Zaman geçtikçe “bunda da ne var canım” dediklerimizin aslında çok da önemli şeyler olduğunu görüyor, ona göre daha dikkatli ve uyanık yaşıyoruz.
Güzel memleketimizin ayrı ayrı yerlerinde olsak da arkadaşlarımızla aynı değerleri paylaştığımız için ayrı değiliz. WhatsApp grubundan oluşturduğumuz birliktelikte her hafta uygulama notlarımızı birbirimizle paylaşıyor, birbirimizin görüş ve tespitlerinden istifade ediyoruz.
Her insan sevilmek ve sayılmak ister. Herkesin sevilmek için tuttuğu yol ise birbirinden farklıdır. Biz, sevilmek ve sayılmak konusunda insanlığımızı ve insanlığımızın temsilcilerini örnek aldığımız zaman hem başkaları bizi sayar hem de kendimize saygı duyarız.
Hani aldığımız her ürünün kullanma kılavuzu vardır ya detaylar yazar, oradan öğreniriz kullanmayı. Bir eşyanın bile kullanma talimatı varken koskoca insanın nasıl olmaz? O da eğitim ilkelerimiz. İlkeleri uygulamanın en büyük güzelliği de; insana enerji verip, anlayışını açması, eğitimcisi ile ilişkisini kuvvetlendirip, daha neler neler kazandırarak hayatı zevkli hale getirmesidir.
Gerçekçilik kümesi olarak öncelikle eğitim planımızı okuduk ve kişilik eğitiminde sorumluluklarımızı yeniden öğrenmeye çalıştık. Toplantımızda üzerinde durduğumuz konuları ve tespitlerimizi sizlerle paylaşıyoruz:
Görüyoruz ki mesele, takdir, değerlendirme ve görme meselesidir. Sen görmüyorsun diye mana değerini yitirmiyor. Sen manadan faydalanmıyorsun. İşte asıl değerimizi ortaya çıkarmak için takdir kazmasını elimize alıp tefekkürü elden bırakmamalıyız.”
Biz kendimizi insanlara nasıl kabul ettireceğiz? İnsan kendini nasıl kabul edecek, neyimizle kendimizi kabul edeceğiz ki bunlara ihtiyaç hissetmeyeceğiz?
